خانه اتفاق

ماجرای خانه‌ی اتفاق با جمله “می‌خواهیم خانه‌ی ما قصه‌ای داشته باشد” شروع شد.

خانه ی 135 متری خیابان گلستان، نوساز، خوش هندسه ولی خالی از کیفیت  های یک “خانه” بود. زندگی، عملکرد الحاق شده ای به هندسه ی ناگونیای خانه می‌نمود؛گویی این ساختمان طراحی شده باشد تا تنها، ظرف فعالیت های محدودِ سبک زندگی آپارتمان نشینیِ نخ نمای این روزها باشد.”خانه ی اتفاق”، تجسم تخیلات بلندپروازانه ی کارفرما و معماران درک فضا از زندگی جاری در کالبد موجود خانه ی خیابان گلستان شد.

پیش تر، در میان سه اتاق خواب خانه و آشپزخانه، سالن غیر راست گوشه‌ی خانه شکل گرفته و در مرکز واحد، سرویس بهداشتی اصلی و حمام تعبیه شده بود. آشپزخانه، در گوشه ی دلنشینی از خانه جانمایی گردیده بود که نیم-نگاهی از قاب یک پنجره ی مثلثی، به ساختمان همسایه داشت. پنجره ای که آشپزخانه را از نور بهره مند می ساخت اما جداره ی صلب دیوار، ساکنین را از تماشای منظره ی زیبای کوه انتهای خیابان محروم می کرد.

برنامه ی ما این طور تعریف شد: نگه داشتن آشپزخانه و تراس با اعمال تغییراتی در چینش و جهت گیری فضاها به لحاظ اعمال اصول زیبایی-شناسی و عملکرد بهتر؛  تبدیل سه اتاق خواب به یک اتاق مستر و یک اتاق کار؛ و نهایتا، شکل دادن یک سالن خصوصی با مشخصه های خاصِ فضایی منعطف به حیث ابعاد و عملکرد در کناریک سالن بزرگ تر با پنجره های فراخ و وسیع که پیش تر، بنا بود پشت پرده های ضخیم اتاق  خواب ها پنهان شود. در دورهمی های کاربران، سالن خانه، نبض شب نشینی ها بود. در نتیجه، بر آن شدیم تا سالن خانه، به تعریف محدود و رایج نشیمن خانه های مشابه، بسنده نکرده و جسورانه در ذهن و خیال کاربران، نقش فراموش نشدنی داشته باشد.

مکعب سبز رنگ و مجسمه واری ساختیم که به حسب نیاز، قابل الحاق به سالن خصوصی در هنگام مهمانی ها بوده، عملکرد ناهارخوری را تامین کرده و نشیمن صمیمانه ای بر روی زمین در شب نشینی ها باشد. این مکعب سبز، “اتفاق”خانه  ی اتفاق شد.

مطابق روال پروژه های مشابه، میز ناهارخوری برای سرو غذا در نظر گرفته شد اما حضور ثابت این میز، در مساحت محدود این واحد، مانع انعطاف فضا بود. در نتیجه، در میانه ی مکعب سبز رنگ، اوبژه ای طراحی کرده و ساختیم که با بهره جویی از متد گرمایش از کف و  از طریق موتور بالابرهیدرولیک و یک شاستی صنعتی میز بالارونده ای در مواقع نیاز در اختیار کاربران قرار دهد که کاربری میزنهارخوری را بیش از میزی تنها برای نهارخوردن فراهم آورد؛ میزی برای غذاخوردن، برای کار با لپ تاپ به صورت ایستاده، یا سطحی برای بازی های رومیزی هنگامی که بازیکنان دورهم روی زمین نشسته اند.

هرچند، گستردگی صورت های مختلف چینش عناصر این مکعب مانعی برای حفظ خلوص این فضا نشد و به واسطه ی به کارگیری رنگ و مصالح یکسان، خدشه ای به درک یکپارچگی فضا وارد نگردید. این رویکرد در سایر بخش های پروژه نیز قابل رهگیری است. بدین ترتیب می توان گفت در این پروژه، حفظ یکپارچگی به لحاظ بصری و به عنوان یک کل واحد، همزمان با ایجاد بستر فعالیت های مختلف، مولد طراحی تمام جزئیات و اجزای خانه بود. در آخر اینکه در این پروژه تمامی اوبژه ها از کلید روشنایی تا قرنیز میز و صندلی و مبل توسط مجموعه درک فضا طراحی و اجرا شده است تا اتفاقات این خانه برای همیشه برای خانه اتفاق بماند. خانه ای که تمام تلاشش بیان موضوعی است که خانه فقط فضایی برای بودن نیست. می تواند روایت گر زندگی باشد